Fai xa un ano que Aluhe veu a este mundo, estes días as flores das cerdeiras traen a miña memoria aqueles dias, así, con estes pensamentos presentes quero compartir con vos un relato que escribin xa fai meses.
A auga quente acariña o meu corpo na ducha, é un pracer. Agora sempre estará asociado a lembranza do parto, cando esas caricias que envolvían o meu corpo axudaron ao comezo dos puxos.
É un don que a natureza concedeu as mulleres, o maravilloso don de poder enxendrar e parir unha vida. Un don que temos que recuperar as mulleres, un don roubado que non podemos deixar de viver.
O pracer do primeiro embarazo e o pracer de parir ao meu segundo fillo libremente na casa, quedarán na miña memoria para poder devolvernos o que é noso as próximas xeracións.
A idea do parto na casa xa naceu co primeiro embarazo, mais a falla de profesionais que acompañasen, fixoo imposible. Agora, no segundo embarazo, voltou a acenderse esa idea, e agora sí que atopamos ese acompañamento por matronas dende "parto na casa". Traballei medos, visualicei, fíxenme consciente do que ía ocurrir, de como queriamos que fose, sempre deixando que o meu instinto de nai emanase. Visualizacións, PNL, relaxación, leituras,... e aí está, ocorriu o parto case exactamente como escribira unhas semanas antes de como ía ser, casi ate a hora exacta.